نمیخواهم پس از مرگم

نمیدانم / پس از مرگم

کوزه گر با خاکِ اندامم چه خواهد ساخت

نمیخواهم پس از مرگم

باد خاکسترِ اندام را

به شن زاری برد بس دور

که پایانش شور است و بی آبی / نه بارانیست نه دریایی

نه اشک ابرها بینم نه امواج خروشانی

شَوَم مهمان ِغربت ها / شَوَم مهمان ِ تنهایی

چرا باید ندانم من

کدامین آب با خاک ِ تنم / گِل را / بدست ِ کوزه گر / خواهد درآویزد

سپس در کوره ی آتش / بسوزاند

خدایا!

قسمتی از خاکِ اندامم

زند آن کوزه گر با دستِ خود با لطفِ خود

کوزه ای از آب

وه! کوزه ای از مِی

که بر من بوسه ای آید

از لب های خشکیده / و آن لب را کنم سیراب

و از مستی مدهوشش کنم از لاک دنیایی

که بر اندام / پوشیده و بی نام است

خدایا !

قسمتی از خاکِ اندامم

زند آن کوزه گر با دستِ خود با لطفِ خود

تنبکی

و پوشاند مرا از پرده ای نازک / و انگشتان چابک / بر من بنوازند/ نوایی نو/ به

رقص آرم تنی چندی
خدایا !

قسمتی از خاکِ اندامم

زند آن کوزه گر با دستِ خود

گلدان ِخاکی را

که در فصل ِخزان در خاکِ من آسوده گردند آن گلهای ِ تزینی
خدایا !

قسمتی از خاکِ اندامم

زند آن کوزه گر با دستِ خود

قللکی خالی

که طفلی وقتِ خوابش / بیاندازد سکه ای در من

و در روز مبادا بشکند آن را و لبخندی بر آن گونه بیاویزم

خدایا!
نمیخواهم گوزه گر با خاکِ اندامم

بسازد شمع دانی ها

که شمع ها در فراق ِ یار/ در آن مجلس که انسان ها سیه پوشیده اند

بریزند اشک

و میخواهم بسازد

شمع دانی را

که قبر ِعزیزی را

ز شب تا صبح کنم بیدار

خدا یا!

قسمتی از خاکِ اندامم

زند آن کوزه گر با دستِ خود

سوتکی

در دست کودکی

گستاخ و بازیگوش
و او تنها

دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد

به بنیان بشکند دائم سکوت مرگبارم را.....